Of ik iets geleerd heb?!
Blijf op de hoogte en volg Maartje
24 September 2014 | Ghana, Tamale
Wauw! Ging dat snel of wat! Ik zit al weer in de 5e week van mijn coschap, dat betekent dat volgende week mijn laatste werk week is en ik op zaterdag terug vlieg naar Nederland om op zondag op Schiphol aan te komen. En dan zitten mijn twee maanden Ghana er op…
En het is grappig, voor je vertrekt op een reis als deze zeggen heel veel mensen ‘Wat zal jij veel leren daar!’. En ik dacht; ‘Ja dat hoop ik wel, ik ga er immers heen voor een coschap!’
Maar ik had niet verwacht dat ik zoveel andere dingen dan de medische zou leren.
Een van de meest onverwachte dingen die ik hier geleerd heb is dat ik alleen kan zijn en dat alleen zijn helemaal niet altijd erg is. Natuurlijk heb ik hier dagelijks heel leuk contact met collega’s, ga ik zo vaak mogelijk dansen en uiteten, ga ik elke zondag naar de filmavond van de expats en heb ik frequent contact met Nederland en Manuel in Japan, maar toch ben ik hier alleen. Ik moet het in mijn eentje zien te klaren. Ik ben een vreemde in dit land en daarin ben ik alleen. Als ik hulp nodig heb dan moet ik daarom vragen, want als ik niks van me laat horen, dan hoor ik ook van anderen niets. Ik kan een dag niet naar het ziekenhuis gaan en dan vragen ze zich niet eens af waar ik geweest ben. Maar dat is helemaal niet erg, sterker nog, het is heel goed voor me geweest. Niets hoeven, alles mogen, aan niemand verantwoording af hoeven te leggen, doen waar je zin in hebt en wat mogelijk is en er achter komen dat ik dat dus gewoon allemaal kan, alleen. Nou daar ben ik best wel een beetje trots op :) Ik kan dat gewoon, 1,5 maand alleen naar Afrika. Ok, ik had wel internet en dan ben je nooit helemaal alleen ;)
Wat ik ook leuk vind om te merken is hoeveel ik van de Ghanezen heb geleerd. Bijvoorbeeld het begrip extended family. Iedereen die bij jou in de buurt woont, de broer van de neef van je overbuurvrouw of gewoon een vriend kan je familie zijn. Ik heb er hier nu ook een familie bij. In de Antenatale kliniek heb ik een mommy, mommy Rosemond (een van de midwifes) en mijn collega’s zijn mijn brothers en sisters geworden. En ik vind het wel een leuk concept, extended family.
Wat ik ook leuk vind aan de Ghanezen, is hoe veel van hen in het leven staan; Het glas is niet half leeg, het is ook niet half vol, ze zijn gewoon al lang blij dat er überhaupt een glas is. Dat heb ik hier wel echt geleerd, dat je niet alles zomaar voor lief moet nemen. Neem nou stromend water, dat vond ik heel normaal, maar ik ben er nu pas achter dat dit een enorme luxe is waar een groot deel van de wereldbevolking zonder moet doen (en ik ook 1,5 maand). Drinkwater, nog zoiets. Wat een luxe is het om water uit de kraam te kunnen drinken! Nu is het in de landen dichterbij Nederland soms ook al niet aan te raden, maar daar loop je niet het risico op Cholera als je het toch doet… En warm water?! Ze hoeven hier nooit een verwarming aan, dus ze hebben geen boilers en dus geen warm water, als er dus al stromend water is. Tja, een boel punten gerelateerd aan water, maar ik weet nu dus hoe belangrijk dat is als het schaars is.
Iets anders wat ik mij vorige week ineens bedacht, is hoe lastig het moet zijn als je er altijd anders uit ziet dan je omgeving, of in ieder geval de omgeving je anders behandeld (handicap, afwijkend uiterlijk, andere afkomst/huidskleur). Ik merk het hier enorm. Ik wordt hier constant nageroepen, meestal heel leuk en gezellig ‘Hello salaminga, how are you?!’, soms minder leuk en gezellig ‘Hey salaminga, I like your ….(bike, phone, shoes, hat), give it to me.’ Of ‘Hey salaminga, give me money.’
Ik wordt vaak anders behandeld. Als er 4 mensen staan te wachten op een taxi en ik kom er als 5e bij, dan staan ze er op dat ik met de eerst volgende taxi meegaat en iemand anders dus nog een taxi moet wachten, hoe hard ik ook tegensputter.
En ook al bedoelen ze het goed, het feit dat je anders behandeld wordt voel je de hele tijd. En bij mij bedoelen ze het nog goed, maar je zal maar een hardwerkende, Marokaanse meid zijn die graag dokter wil worden, dan krijg je volgens mij helaas zelfs in Nederland een andere behandeling en minder kansen dan dat ik gekregen heb. Dat is verschrikkelijk onrechtvaardig en ik denk dat ik nu pas een heel klein beetje kan indenken hoe dat moet zijn.
Nouja, ik kan nog een heel betoog houden, want als ik er echt voor ga zitten heb ik nog veel meer geleerd, maar dan moeten jullie zoveel lezen.
Misschien schrijf ik daarover volgende week meer. Vooralsnog ga ik genieten van de laatste dagen van mijn 5e week, mijn weekend (waarin ik heel hard aan mijn artikel/verslag moet werken) en de laatste week in Ghana.
Tot snel!
En het is grappig, voor je vertrekt op een reis als deze zeggen heel veel mensen ‘Wat zal jij veel leren daar!’. En ik dacht; ‘Ja dat hoop ik wel, ik ga er immers heen voor een coschap!’
Maar ik had niet verwacht dat ik zoveel andere dingen dan de medische zou leren.
Een van de meest onverwachte dingen die ik hier geleerd heb is dat ik alleen kan zijn en dat alleen zijn helemaal niet altijd erg is. Natuurlijk heb ik hier dagelijks heel leuk contact met collega’s, ga ik zo vaak mogelijk dansen en uiteten, ga ik elke zondag naar de filmavond van de expats en heb ik frequent contact met Nederland en Manuel in Japan, maar toch ben ik hier alleen. Ik moet het in mijn eentje zien te klaren. Ik ben een vreemde in dit land en daarin ben ik alleen. Als ik hulp nodig heb dan moet ik daarom vragen, want als ik niks van me laat horen, dan hoor ik ook van anderen niets. Ik kan een dag niet naar het ziekenhuis gaan en dan vragen ze zich niet eens af waar ik geweest ben. Maar dat is helemaal niet erg, sterker nog, het is heel goed voor me geweest. Niets hoeven, alles mogen, aan niemand verantwoording af hoeven te leggen, doen waar je zin in hebt en wat mogelijk is en er achter komen dat ik dat dus gewoon allemaal kan, alleen. Nou daar ben ik best wel een beetje trots op :) Ik kan dat gewoon, 1,5 maand alleen naar Afrika. Ok, ik had wel internet en dan ben je nooit helemaal alleen ;)
Wat ik ook leuk vind om te merken is hoeveel ik van de Ghanezen heb geleerd. Bijvoorbeeld het begrip extended family. Iedereen die bij jou in de buurt woont, de broer van de neef van je overbuurvrouw of gewoon een vriend kan je familie zijn. Ik heb er hier nu ook een familie bij. In de Antenatale kliniek heb ik een mommy, mommy Rosemond (een van de midwifes) en mijn collega’s zijn mijn brothers en sisters geworden. En ik vind het wel een leuk concept, extended family.
Wat ik ook leuk vind aan de Ghanezen, is hoe veel van hen in het leven staan; Het glas is niet half leeg, het is ook niet half vol, ze zijn gewoon al lang blij dat er überhaupt een glas is. Dat heb ik hier wel echt geleerd, dat je niet alles zomaar voor lief moet nemen. Neem nou stromend water, dat vond ik heel normaal, maar ik ben er nu pas achter dat dit een enorme luxe is waar een groot deel van de wereldbevolking zonder moet doen (en ik ook 1,5 maand). Drinkwater, nog zoiets. Wat een luxe is het om water uit de kraam te kunnen drinken! Nu is het in de landen dichterbij Nederland soms ook al niet aan te raden, maar daar loop je niet het risico op Cholera als je het toch doet… En warm water?! Ze hoeven hier nooit een verwarming aan, dus ze hebben geen boilers en dus geen warm water, als er dus al stromend water is. Tja, een boel punten gerelateerd aan water, maar ik weet nu dus hoe belangrijk dat is als het schaars is.
Iets anders wat ik mij vorige week ineens bedacht, is hoe lastig het moet zijn als je er altijd anders uit ziet dan je omgeving, of in ieder geval de omgeving je anders behandeld (handicap, afwijkend uiterlijk, andere afkomst/huidskleur). Ik merk het hier enorm. Ik wordt hier constant nageroepen, meestal heel leuk en gezellig ‘Hello salaminga, how are you?!’, soms minder leuk en gezellig ‘Hey salaminga, I like your ….(bike, phone, shoes, hat), give it to me.’ Of ‘Hey salaminga, give me money.’
Ik wordt vaak anders behandeld. Als er 4 mensen staan te wachten op een taxi en ik kom er als 5e bij, dan staan ze er op dat ik met de eerst volgende taxi meegaat en iemand anders dus nog een taxi moet wachten, hoe hard ik ook tegensputter.
En ook al bedoelen ze het goed, het feit dat je anders behandeld wordt voel je de hele tijd. En bij mij bedoelen ze het nog goed, maar je zal maar een hardwerkende, Marokaanse meid zijn die graag dokter wil worden, dan krijg je volgens mij helaas zelfs in Nederland een andere behandeling en minder kansen dan dat ik gekregen heb. Dat is verschrikkelijk onrechtvaardig en ik denk dat ik nu pas een heel klein beetje kan indenken hoe dat moet zijn.
Nouja, ik kan nog een heel betoog houden, want als ik er echt voor ga zitten heb ik nog veel meer geleerd, maar dan moeten jullie zoveel lezen.
Misschien schrijf ik daarover volgende week meer. Vooralsnog ga ik genieten van de laatste dagen van mijn 5e week, mijn weekend (waarin ik heel hard aan mijn artikel/verslag moet werken) en de laatste week in Ghana.
Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
