Obruni/Salaminga hello!

Jahoor, ik ben al weer een maand in Ghana en daarmee ben ik al op de helft van mijn tijd hier! Wat gaat de tijd toch snel eigenlijk.
Ik heb intussen de dagelijkse gang van zaken een beetje te pakken, maar daar over verderop meer, eerst een korte indruk van Ghana in het algemeen.
Ghana is een land met vele gezichten. Grote drukke steden en kleine pittoreske dorpjes. Christenen, jehova's getuigen, katholieken en moslims (alle geloven door elkaar en gemengd met de lokale gebruiken), kleine huisjes gemaakt van golf plaat met grote televisies erin en grote stenen huizen zonder dak of deuren. Lokale bevolking op afgetrapte sneakers met gaten in de broek en een hele dure telefoon mét internet.
En de winkels lijken een kwaliteitsgarantie te willen geven door God of Jesus te noemen in de bedrijfsnaam, bijna ieder winkeltje doet dat en dat levert hele leuke namen op: Jehova's supermarket, In God we trust electrics, In His name haircuts of wat dacht je van Divine Daycare en ‘God loves’ fastfood, moet wel goed zijn!
De Ghanezen zelf zijn erg vriendelijk, soms iets te vriendelijk, maar gelukkig heb ik een ring om en dan druipen ze vaak al gauw weer af. Verder spreken ze hier in Tamale Dagbani, dit is een van de 13 officiële talen naast het Engels. Veel verkopers op straat en patiënten zijn ongeletterd en spreken geen Engels en helaas is mijn Dagbani niet zo goed dus dat maakt communicatie soms wat lastig. Taxichauffeurs spreken meestal een klein beetje engels en ik weet nu ook wel de Ghanese namen voor de plekken waar ik regelmatig wezen moet dus ik kom overal gemakkelijk met de taxi.
Het dagelijks leven hier heeft, zoals alles hier, een regelmaat en structuur die op het eerste gezicht niet zo duidelijk is en waar ik dus ook behoorlijk aan moest wennen. Zo begint de dag hier in het ziekenhuis met een overdracht om 8 uur. Dat wil zeggen als er om 8 uur iemand aanwezig is, meestal komt rond kwart over 8 de eerste house-officer (arts-assistent) binnen druppelen en rond half 9 (optimistische schatting) de eerste specialist. Dan begint de overdracht van de bevallingen van de vorige dag en nacht op een tempo en een niveau waar ik mijn allereerste coschap niet eens mee gehaald zou hebben en een volume waar je een gehoorapparaat bij nodig hebt (terwijl ze normaal gesproken heeeeeeeel hard praten hier…). Dat het niveau van de overdracht niet zo hoog is, vinden ook de specialisten hier, maar als de house-officers dan vragen hoe het anders moet hebben ze daar ook niet echt een antwoord op, dus nouja dat moddert zo wat aan voor 1,5 uur. Dan rond 10/half 11 als de overdracht klaar is ga ik naar mijn afdeling. Dat is elke dag een andere en ik wissel af tussen de antenatale poli (controle van zwangere vrouwen), de prenatale afdeling (vrouwen die gaan bevallen met 0 tot 4 cm ontsluiting), de labourward (vrouwen die gaan bevallen met 4 tot 10 cm ontsluiting), de deliveryward (vrouwen die dan echt gaan bevallen) en de theatre (operatie kamer). Aan de afdelingen kan je al goed zien hoe het hier geregeld is voor zwangere vrouwen. Elke vrouw die op het punt staat te bevallen komt eerst in de prenatal ward en betaald daar 1 cedi voor een plastic zeiltje wat ze op haar bed moet leggen. In de prenatal ward wordt ze gecontroleerd en wacht ze tot ze 4cm ontsluiting heeft (kan wel even duren), dan moet ze met al haar spullen, inclusief po en plastic zeiltje, verhuizen naar de labourward. Daar gaat ze vervolgens weeën weg liggen puffen in een hok met 8 bedden (uiteraard zonder gordijntjes of privacy, de po staat gewoon naast je bed). Als ze dan volledig ontsloten is en persweeën krijgt moet ze met al haar spullen en plastic zeiltje verkassen naar de deliveryroom alwaar ze in een hok met 6 bedden (uiteraard zonder gordijntje of privacy, er ligt gewoon iemand tegenover je die zo tussen je benen kan kijken terwijl jij ligt te persen) mag gaan liggen bevallen. En de verloskundigen zijn streng! So ie so wordt hier niet gecommuniceerd met de patienten of iets uitgelegd, maar de verloskundigen zijn pas echt streng. Als je ligt te persen en je spant je bilspieren aan omdat je kracht zet en het pijn doet, dan krijg je een tik op je dijen omdat het het risico op uitscheuren zou verhogen. Als je geluid maakt terwijl je perst, krijg je een tik op je dijen omdat je niet effectief aan het persen bent. En je moet wel doen wat ze zeggen, want anders worden ze pas echt boos. En bevallen doe je helemaal alleen. Daar is niemand bij en al helemaal geen man.
Nouja, je kan je voorstellen dat het een beetje een cultuur shock was voor mij. Het klinkt overigens allemaal best wel erg als ik het zo opschrijf en het voelt voor mij ook wel als een omslachtig systeem en bijzondere manier van omgang met patienten maar het werkt hier wel. En de artsen en patienten zijn niet anders gewend dus die zitten er helemaal niet.
Wat verder best lastig is hier is de communicatie met patienten. Doordat veel van de artsen van oorsprong uit het Zuiden komen, spreken ze geen Dagbani. Dat betekent dat voor ieder gesprek tussen arts en patiënt er een verpleegkundige moet komen om te vertalen. Die verpleegkundige hebben nooit echt haast, dus het kan dan heeeeeeeel lang duren voor je eindelijk je rapport over de patienten geschreven hebt, maar ook dat hoort er allemaal bij.
Speciaal voor Roos; ik probeer een beetje te achterhalen wat de verpleegkundigen hier nou precies doen, maar ik ben er nog niet helemaal achter. Wassen, eten en medicijnen geven dat moet de familie hier doen. Bloed wegbrengen, po verschonen, labresultaten ophalen dat moet de familie hier doen. Ik heb de verpleegkundigen alleen nog maar bloeddruk en temperatuur zien meten en één keer een verband zien wisselen… Nouja, vroeg t me gewoon af.
Verder zit ik sinds deze week bij een dansgroep. De groep repeteert iedere dag van 4-6, elke dag is voor mij niet helemaal haalbaar, maar ik probeer toch wel 2x/week mee te doen. Het is super leuk, energiek en retevermoeiend bij 30 graden maar daardoor deste uitdagender. Ze hebben me zelfs al gevraagd of ik bij t ensemble wil komen dansen, maar dat gaan we toch maar niet doen….
Goed, dit was het weer voor deze keer, ik laat snel weer van me horen!